Prolog

Give me love, 

'cause I love you

as long as you love me.

Za to co mam, że nadal trwam
Dziękuje Ci.

Pamiętasz dokładnie kolor jego oczu. Te piękne lazurowe tęczówki nie raz spędzały Ci sen z powiek. Czarne włosy, które padły raz twojemu żartowi i stały
się blond. Waszym kolorem był błękit, pod kolor jego i twoich oczu. Teraz jego kolorem stała się czerń. Ze względu na nią. Tę która zajęła twoje miejsce u jego boku. Miałaś
za dużo honoru by zniszczyć mu przyszłość. Patrzysz teraz na córkę, Kornelię. Jest małą kopią ojca w damskim wydaniu. Kiedy się śmieje wiesz, że ukazują się dołeczki
w policzkach. Takie jak u was obojga. Wesoła dziewczynka w wieku siedmiu lat podbiega do ciebie i wpycha na kolana, a po chwili dotyka drobnymi rączkami twoją twarz.
- Mami czemu płacesz ?
- To nic słonko idź się pobawić. O popatrz Olo.
Wskazujesz jej młodego Winiarskiego do którego zaraz podbiega i razem idą do piaskownicy. Jego ojciec siada obok ciebie i patrzy na dzieci.
- Ona zapyta kiedyś o ojca. - mówi nagle, odwracając się w twoją stronę – Co wtedy zrobisz ?

No właśnie co wtedy ? Co wtedy powiesz Emilio Stankiewicz ?

Jeśli coś lub kogoś kochasz daj mu odejść. 

Jeśli do ciebie wróci jest twoje.